خمیده پشت او همچون کمانی

بچندست آن کمان پیش آی زرگیر

مرا بخشیده اند این رایگانی

ترا هم رایگان بخشند فردا

اگر من شست را سازم کمانی

چنین صیدی کرا در شست افتاد

ز شست من کمان گوژ برخاست

ازین شست و کمان دل می شود ریش

نشد جز پشت گوژم هیچ جایی

درستم شد که پر شد نیمی از من

که هرگز برنخاست از سر چنان دود

چه برخیزد از آن چون عمر بنشست

نه قوت ماند و نه نیرو نه مردی

چو در پای آمدم با سردلم جست

که آمد مدتی بسیار از من

بسی ناکردنیها کردم و رفت

که رفتم زود و بس دیرم خبر بود

چه دانم تا چه غم در پیش دارم

که تا چون خواهدم بودن سرانجام

که مرکب لنگ و راهم بس درازست

چو چنگ از هر رگی فریاد آرم

که دور عمر دوری در کشیدست

فرو رفتم بدین گرداب دنیا

چو برخاست آن حجاب و گنج از پیش

شدم بی جان دریغا رنج بردم

چه خواهد ماند جز حیرت ز دنیا

زهی اندیشهٔ مشکل که ما راست

حجاب خویشتن در پیش ماییم

که جمله عاشق دیدار خویشیم

همه از مستی غفلت خرابیم

از آن معنی کنی بویی کرامت