شنودم من که پیری را مقرب

فغان می کرد تا وقت سحرگاه

که یک امشب نداری سر ببالین

دگر شب نیز از شرم خداوند

از آن دردش جگر می سوخت در بر

یکی هاتف دگر ره دادآواز

عجب کاری بفتادست ما را

نه بتوان گفت نه خامش توان بود

گر ازین گونه کاری سخت یا دست

بگو تا کیست مردم بی نوایی

فراهم کرده مشتی استخوان را

بهم گرد آمده مشتی رگ و پی

بدستی می خورد قوتی بصد ناز

اگر قولی کند بدقول باشد

فراغت جای او باشد بمبرز

اگر صحبت کند با سریت وزن

کفن از کرم مرده می کند باز

بخون دل زر از بیرون درآرد

همه بیناییش پیهی نمک سود

اگر خاری شود در پای او را

اگر یک بار افزون خورده باشد

وگر خود کم خورد از ضعف و سستی

بمانده زنده و مرده بیک دم

نه یک دم طاقت سرماش باشد

نه صبرش باشد اندر هیچ کاری

چو موری سست و زهر اندازد چو مار

بصد سختی درین زندان بزاده