یکی دیوانهٔ را دید شاهی

بمجنون گفت با این کاسهٔ در بر

بشه گفتا که شه اندیشه کردم

ندانم کلهٔ چون من گداییست

بپیمودم بعمری روی عالم

چه گر داری سپاه و ملک و کشور

چو تو همچون منی چندین تک و تاز

همه ار نفکنی از کردنت کل

فکندی همچو سقا آب در پوست

عزیزا غم نگر غم خواریت کو

بیک دم ماندهٔ چون دم نماند

ز راه چشم خون دل بریزان

اگر گردون نبودی نامساعد

مخسب ای دل سخن بپذیر آخر

بسی بر رفتگان رفتی بصد ناز

چه می نازی اگر عمرت درازست

اگر عمر تو صد سالست و گربیست

نصیبت گر ترا صد سال دادست

همه عمرت غمست و عمر کوتاه

فرو می کرد از غم خون برویم

ز بیم مرگ در زندانی فانی

بسا جانا که همچو نیل در تن

چو دیگ عمر سربازست پیوست

چه سازم من که در دنیای ناساز

برو ای دل چو دیگی چند جوشی

درین دیگ بلا پختی بصد درد

سیه دل تر ز دیگی ای گنه کار

برون شد دیگت از سر می ستیزی

چه گویم طرفه مرغی تو بهر کار

بتو هر ساعتی جانی دگر نه

ز خوان و کاسهٔ خود چندلافی

همه ملک تو و ملک تو یک سر

هر آن ملکی که از جان داریش دوست

اگر ملک تو شد صحرای دنیا

چو بهر خاک زادستی ز مادر

کسی کو خانه چندان ساخت کو بود

چو جانت شیب خواهد بود در خاک

نهٔ ز آغاز و انجامت خبردار

نگه کن اول و آخر تو درخویش

رحم بودست جای خون نخستت

باول می شوی از خون پدیدار

میان خاک و خون شادی که جوید

زهی غفلت که با چندین تم و تاز

تو گر پاکی و گر ناپاک رفتی

میان خاک و خون شادی چه جویی

میان چون بندگان در بند محکم

اگر آکندهٔ از سیم و زر گنج

میان دربند کین در بر گشادست

کجا دارد ترا چندین سخن سود

که کاری کان بدست خویش کردی