نه از دل هم چو مابی حاصلی بود

تگرگی نیز پیدا گشت ناگاه

که چون بردی دل این بی خبر را

شدی تو نیز با این کودکان یار

که یار تو نیالاید بتو دست

تو دور از کار وز تو کار دورست

نخواهد شد بسوی کس سرانداز

چه سارخک و چه پیل آید پدیدار

مچخ کین کار ساز استادکارست

رها کن این خیال و پرده بازی

چوهم دم نیست بر لب دم فروبند

که با هر دون نشاید گفت اسرار

که تا با هم دمی رمزی برانم

فغان زین هم نشینان منافق

عذاب دوزخ از بئس القرینست

مزن دم زانک یک هم دم نیابی

خموشی و صبوری و قناعت

اگر مردی ز مردم خوی کن باز

مگر مردان نیند ایشان زنانند

جیان خلق چون مانی توزاهد

زفان و دل پر از تزویر و غیبت

همه عالم درای استر آمد

چه جای کار و بار و گفت و گوییست

وگر تن او ز در بیرون بماندست

چه آید زین تن افتاده بر جای

چه برخیزد ز بوده استخوانها

چه جای خرده گیران کنونیست

ز کوری همچو می مغزان راهست

ز فرعونان ره پیرش خطا شد

که گر گویم بگرید دشمن تو

توکل کن که او داند که هیچی

چه باشی از سگی در راه کم تو

بسنگ و چوب زین ره سر نمی تافت

نگه بانی آن اصحاب می کرد

قدم در نه فدای راه او شد

بدین شادی تو دستاراند انداز

چو آن دیوانه بس تر دامنی تو