درین دریای پر در الهی

که شب از نور ایشان بود چون روز

زفان با خاکیان بگشاده اندی

برین درگه شبی بیدار باشید

که تا روز قیامت خواب دارید

ز چشم درفشان شد پر ستاره

زبان بگشاد چون بلبل بگفتار

که گویی چون نگارستان چین است

که زندان تو باری بوستانست

ز خلقان عمر دزدد اشکاره

از آن بر بام زندان دزد داریم

که سحر صحن گردون بازدانم

خروش و گریهٔ طفلان انجم

برین گنبد نشد سیر از نظاله

که چندین جوز بر گنبد فشانند

نماید هر شبی لعبی دگرگون

گهی گشته سپر گاهی شده داس

گهر در گاو چون زرین خراسی

کمر بسته چرا گردند در خاک

چرا گردند در نه حقه چندین

سماعی نیست چون رقاص گشتند

نه دل شان از مصاف خود بگیرد

درین نه حقه بر هم چند تازند

یکی افزون نمی گردد یکی کم

دلم ز اندیشهٔ این خون گرفتست

که تا خود کی دهد مقصودشان دست

ز گردش می نیاسایند هرگز

زفان ببریده و در ره فتاده

ز بی خویشی درآن خوشی خموشند

نه در خوابند زان حالت نه بیدار

که تا محشر بجان جویای اویند

همی بوسند خاک درگه او

ترا تا چند ازین آویز کینی

ازین گشتن چه می جویند چندین

سر بت را فرو گردان نگوساز

نفس از لا احب الآفلین زن

که باشی در همه عالم تو باری

مزن دم گرنه جانت زیر دارست

گیاه خشک و باد بیشه باشی

ز نادانی ز ره باز اوفتادی

نماندی رونقی درهیچ کاری

بنادانی چه گردی گرد این کار

نخواهی یافت به زین دست گاهی

که چون موری شوی گر نره شیری

که رعشه داری و سیماب سنجی

بشطرنج اندرون رنجی نبردی

از آن از یک دو بازی می بمانی

شه از هر سوی سرگردان چرا رفت

ز یک سو پیل برگردن فتاده

که فرزین شد ترا گیرد سواره

که تو دروی فروماندی بصد رنج

نمی دانی که تا در چیست بردت

چه دانی لعبهای او که چونست

که تو نه پس روی نه پیش بینی

ز لعب چرخ بی شک خیره مانی

ز یک سو دانه زر آسمان را

عددشان شش یکی زیشان پریده

دو دهقان گاو در خرمن کشیده

جوی ناسخته هرگز آن ترازو

برآورده ازو ماهی و خرچنگ

بنخجیر آمدی شیری ز روباه

بره دو پای بر کژدم نهاده

برو تن زن بگرد این چه گردی

بره بریانیی زین سان بسی کرد

چرا خواهی تو ریش گاو اوشد

برین پستی ازو نتوان کمر بست

از آن هر ساعتی واپس تری تو

چه دانی زانک این دم شیرگیری

که یک جو ندهدت بی خوشه چینی

که برد او از تنور اندر ترازوت

که او خود کژدم زنده فرو برد

چو زه بر تو کشد ناگه کمانت

سر بز دار این بز گرحظیره ست

چو دلوی زین رسن رفتی فرو چاه

که تو چون ماهی هنگامه گیری

برو انگشت حیرت نه بلب باز

چه می ریزی میان ریگ روغن

برو دنبال زن بر ریک و رستی

برو بر ریگ رو تا چندازین نطع

که دم چون ریگ در شیشه روانست

که تو بر ریگ گرمی همچو ماهی

برآرد تیغ خورشید جهان سوز

که بر سر تیغ زن خورشید داری

میان نطع و ریگ از سر برآیی

مده بر باد سر را سرسری تو