فرو پوشند او را شعر و دیبا

که چشما روی دارد چشم بدبار

چنان داند که پیدا شد یکی حور

دراندازندش از بالا سرانجام

نیابی جز سفالی چند هیچی

بجز بادی نبینی در میانش

چو چشما روی زیبا روی امروز

که تا در راهت اندازند ناگاه

ولیکن جای پاک از جای پاکست

بزنگار طبیعت رنگ برده

دگر ره سجده آرد بر در تو

نه تاجی از خلافت بر سر تست

بگلشن شو گدا طبعی قضا کن

عصی آدم سپند چشم بددار

تو چون یوسف چرا در قعر چاهی

که دیوی هست بر جای سلیمان

بفرمان آیدت دیو و پری باز

ولی در پرده پنداری احول

چه یک چه دو چه صد جمله توی خود