که اطلس بایدم با اسب و با ساخت

ز کرباست بباید پیرهن خواست

که سوگندم نخواهم برخم افکند

درین خم تا بمیرم می نشینم

بغفلت خویش در خم می نشانی

چو خاکی زیر پای چرخ پستی

قبا تنگ آید از دور سپهرت

بتو ندهد که گوید نوبت ماست

بتان را چشم پر درهم چو گوش است

که آن از نه فلک خود ده یکی نیست

که این سرگشته با او سر بسر کرد

که هر دم آسمانم نعل گیرد

ز خون خود دلم در خون خود شد

کزین هفت آسیا گشتم لگدکوب

ازین هفت آسیا دانه برفتی

که مویم زیر گرد آسیا ماند

بباید کوفت هر دم حلقه مشت

نهد برگوش اسب این نیزه هر روز

که آب خضر در شوره نبینی

که هر دم می بیندازم بطرحش

درین هفت آسیا چه خشک و چه تر

بدر بازت نهد فردا زمانه

ولیکن هست این گنجت همه وام

لگد خواهد زدن اندر فتوحت

وزان پس پیش برقت باز بندد

که بر رویت روان کرد آب حسرت

ازین خوان گرسنه تر بایدت خاست

که از پس ننگرد پیری بکس ناز

دبیرستان چه گیری از کلاغی

نیارد طاقت آشوب و آسیب

سر خود گیر چون گردن نداری

که با کوس و علم نبود گدایی

سر دین نیستت زانی بمانده

که تو سرمست در سر کرده داری

فرو کرده ز سر افسار تا چند

نه تن دانی نه جان تا خود چه چیز است

که مرغ نا گرفته کردی آزاد

حسابی برگرفتی وا نخواندت

فرو مگذار آن اسرار آخر