که عنبر فضله گاوان دریاست

بیامد از خزی گاوی درو کرد

بدان عنبر فروش آمد که زرداشت

کزین بهتر نبینی هیچ عنبر

که این ریش ترا شاید نگه دار

چو توشه را چنین عنبر بریش است

بریش از کون گاو این عنبرت باد

دگر روز آن بفخری باز گویی

که آن شرکی بود اندر خدایی

یقین میدان که حق نبود خریدار

نمی دانی که کوه دوزخ اینست

چو عجب آری در آن ابلیس گردی

مثال آتشی در پنبه دانیست