وزان دریا رهی با جان گشادند

گهی مؤمن گهی ترسا برون شد

عجایب در عجایب بی شمارست

که نه سر دارد و نه بن پدیدار

بکلی کردها ناکرده بودی

نماند هست تا نبود از آن دور

چو آنجا می نماید هیچ کرده

که این جز عقل و جان را می نشاید

زبان را از سخن چین گوش می دار

تو با خود روی در روی آر تنها

یقین داری مرنج از هر گمانی

چو مردان در تفکر باش دایم

غلامان تواند افلاک و انجم

فلک امروزانرا در عمل رفت

که تا هم چون تویی آید پدیدار

چنان باید که پنداری یکی توست

کمال جانت را شرطست دم دم

تواند کرد خود را رونقی بیش

ز صد لذات باقی باز ماندی

دو صد چندان خوشی از دست رفتت

بکاراین تخم کاکنون وقت آنست

بکن دهقانی و این کار را باش

اگر بد افتدت در عهده من

در آن خرمن بنیم ارزن نیرزی

بکار این دانه چون کاری نداری

که تا امروز سازی برگ فدات

تو خواهی بود رسوای زمانه

ره دنیا بهر کس برگشادند

یکی می پروریدش گاه و بیگاه

یکی بر سر دگر یک در سرآمد

درو وقت گرو اید پدیدت