سالک ره کرده چون ره کرد و رفت

در رسید او پردهٔ هفتم تمام

خویشتن بالای اشیا یافت او

پرده در آنجا عجایب مینمود

پرده رفته ذات بی وصف و صفت

جایگاهی دید او برتر ز جسم

جایگاهی دید راز راز دار

جایگاهی دید مرد معنوی

جایگاهی بود چون بحری لذیذ

جایگاهی یافت بیرون از خیال

چون در آن کون پر از عزّت رسید

صورتی اما نه صورت بود آن

پای تا سر جمله از نور اله

بر صفت مانندهٔ نوری بد او

بر صفت او را نه سر بود ونه پای

جای او از حد گذشته بی صفت

بود پیری لیک بدهم جفت نور

دفتری در دست و معنی پر عدد

جوهری در دست چپ با دفتری

چوهری کان از دو عالم بیش بود

عکس آن جوهر به از نور یقین

عکس آن جوهر فروغ ذات داشت

یک ستونی پیش او استاده بود

عکس جوهر بر ستون افتاده بود

عکس جوهر ماورای عقل تافت

عکس جوهر لامکان بگرفته کل

عکس را بر ذات ذات اندر یقین

سالک ره کردهٔ بی خویشتن

سالک ره کرده اندر نیستی

سالک ره کردهٔ واصل شده

سالک ره کردهٔ راه یقین

سالک ره کردهٔ بی جسم و جان

سالک آنگه سوی آن تن باز شد

کرد بروی از ارادت یک سلام

روی سوی سالک بیهوش کرد

گفت سالک ای کمال نور قدس

ای سلاطینان عالم پیش تو

ای نمود تو نمود بی نمود

پرتو نور تو نور آسمان

پرتو نور تو اینجا راه یافت

پرتو نور تو آمد کارگر

پرتو نور تو زد ناگه علم

این چه جای است این رموز لم یزل

پرتو تو آسمانست و زمین

راست برگوی و مرا راهی نمای

کز کجا اینجا فتادم ناگهان

از کجا اینجا فتادم بی قرار

از کجا اینجا دگر راهی برم

نیست چیزی عکس نورست این زمان

نیست پیدا هیچکس هیچی نمود

نیست پیدا آسمان و هم زمین

نیست پیدا آتش بادست و باد

نیست تحتی فوق آخر در که رفت

نیست پیدا نیست اشیا نقشها

با من سرگشته اکنون راز گوی

راه کردم بی حد و بی منتها

دهشتی دارد ولی ذوقی رسید

راه بی حد کردم اندر پرده من

دیدم و دیدم ز دیده شد نهان

دیدم آنجا محو محو اندر یکی

این چنین جائی که اینجا آمدم

من عجایب در عجب دیدم کنون