جزیری پدید آمد از دور باز

خروشان گلیمی فشانان به دست

به پرسش گرفتندش از هر دری

مرا باد کشتی بایدر فکند

برون آمد و کشتی ما گرفت

همه خورد و من مانده ام زنده بس

به کین جستن دیو، خفتان بخواست

که او منهراس است، با او مکوش

به یک دَم همه زور بفتالدت

به بالا چهل رش ز تو برترست

سپاه جهان گردد از وی ستوه

ز دندان درخش آیدش وز دم ابر

نهنگ آرد از ژرف دریای آب

درو کودک و مرد و زن بی شمار

نشمین به غاری درون ساختست

بگیرد، کند مردمان را تباه

به خورشید بریان کند پس خورد

ز مادر دوباره نزادست کس

خود این رزم کرد آرزو شهریار

همین دم ز کوهش کشم در مغاک

چنان چون مرا جان و راهست نیز

به گرد سواران رسد هم سوار

پیاده برون رفت و کس را نبرد

به بازو و کمان و، به کف تیغ و گرز

ورا دید در ژرف غاری به خشم

که هرکش بدیدی برفتی ز هوش

به کردار میشان همه تنش موی

برون رسته دندان چویشک گراز

رخش زرد و دیگر همه تن چو نیل

همی شد نوان کُه ز جنبیدنش

ز پیش استخوان هاش گسترده بود

به یزدان پناهید و زو خواست زور

زدش بر قفا، برد بیرون ز چشم

که برزد به هم غاز و که ز آن غریو

دَرِ غاز بگرفت گرد دلیر

در آن غاز هر سو همی تاختش

یکی گرزش او زود بر سر زدی

به خون غرقه دیو و به خوی جنگوی

برو بر شد آن غاز زندان تنگ

همی لاله رُست از شخ سنگلاخ

دَمش آتش و دود بر زد به مهر

ز بر سنگ خارا فکندن گرفت

هوا تیره گردید و لرزان زمین

همی داشت از سنگ او تن نگاه

در آن غاز کرده برو راه تنگ

فرو هشت کافشاند خون از سرش

چو کوهی بیفتاد و بی هوش گشت

به غاز اندرون رفت چون شیر زوش

فرو بست و دندانش از بُن بکند

به کشتیش بردند از آن ژرف غاز

سپه خیره یکسر ز دیدار اوی

ببستند بر دست و پایش بسی

گسستی فراوان رسن هر زمان

شدی کوه جنبان و دریا به جوش

بسی کرد با مهر یاد آفرین