چو آمد به بتخانه ی سو بهار

ز بر جزع و دیوار پاک از رخام

به هر سو بر از پیکر اختران

میان کرده در برج شیر آفتاب

ز گوهر یکی تخت در پیشگاه

زمان تا زمان دست بفراشتی

همان گه شدی هر دو کفش پرآب

از آن آب هر کاو کشید ی به جام

درختی کجا خشک ماندی ز بار

کنیزان یکی خیل پیشش به پای

همه ساخته میزر از پرنیان

همی هر یک از پرّ طاووس باد

به نزدیک مردان به طمع بهشت

بدان بُب بدادندی از مزد چیز

در آن خانه دید از شمن مرد شست

بپرسید ازو کاین کنیزان که اند

خدایست گفت این وایشان به ناز

سپهبد بدو گفت کای خیره رای

نه گوید ، نه بیند، نه داند سخن

خدای جهان گفت آن را سزاست

ز فرمان او گشت گیتی پدید

فزاید زمان را و کاهد همی

توانا خدا اوست بر هر چه هست

که را از مگس داشت باید نگاه

اگر نه بدی از پی برهمن

چنان کز برهمن پذیرفته بود

وز آنجا سپه سوی کاول کشید

همه شهر اگر مرد اگر زن بدند

بدان کشتگان مویه بد چپ و راست

همی گفت کابل شه ازغم به درد

که خون سران ریخت چندین هزار

نهانی یکی نامه نزدش ، نبشت

که بر یک گنه گر بگشتم ز راه

همه بوم و شهرم سر بی تن است

زیزدان و از روز انگیختن

اگر زی تو زنهار یابم درست

ترا تا بوم زیر پیمان بوم

سپهبد برآشفت وگفتا ز جنگ

هر آن کاو به نیکی نهان و آشکار

چو شمعی بود کو کم و بیش را

تو خویشان من کشته و آن تو من

کدیور کجا بفکند بدُمّ مار

همی تا به دُم بیند این و آن به دست

بدین نیکوی ایمنی نایدت

که فردا به جوی آب ها خون کنم

به خنجر تنت ریزه خواهد بُدن

یکی تیغ نو دارم الماس گون

د دان را سوی لشکر تست گوش

سنانم به مغز تو دارد امید

هُش از شاه کابل بشد کاین شنید

همه لشکرش نیز پیش از ستیز

ببد تادم شب جهان تار کرد

نه از جفتش آمد نه از گنج یاد

سپهبد خیر یافت هم در زمان

هم از گرد ره چون رسید اندروی

دو دستی چنان زدش بر سر زکین

سوارانش را باز پس بست دست

ز کاول به گردون برافکند خاک

سوی بام هر خانه دادند روی

همه شهر و بوم آتش و گرد خاست

به صحرا یکی هفته ناکاسته

زن و مرد پیش سپهبد به راه

زبس بانگ وفریاد خرد وبزرگ

سپه را ز بد دست کوتاه کرد

به ره در میان بُد یکی تنگ کوی

همی جُست از نامداران نشان

بگویید تا اندرین خانه زود

سپهبد بدانست کان یافه زن

یکی را که بد دشمنش در نهفت

فرستاد با او به خانه درون

یکی آسیا سنگ بد ساخته

چو مرد اندر آن خانه بنهاد پای

سپهبد شد آگاه و آتش فروخت

سپاس فراوان به دل یاد کرد