درآمد پری چهرهٔ سیمبر

چو لاله می و، جام چون شنبلید

ز یاقوت و دُر افسری بر سرش

ز گیسو چو در دام مشکین تذرو

دهن میم و بر میم از مشک خال

دو شمشاد عنبرفروش بهشت

که افتد چه از نوک چوگان دروی

میانش به الماس اندیشه سفت

فرو هشته زو حلقهٔ گوشوار

یکی ماه از زرّ و دیگر زسیم

گه از تاب چین ساز و گه خم پذیر

گره هاش دست زمان بافته

یکی نیم خواب و یکی نیم مست

همه ره چو از نافه بگشاده زیز

فسرده درو قطره بر قطره آب

که بایدت مهمان ناخوانده جفت

مزیدش دو یاقوت گوینده راز

چو معنی ز گفتار شیرین به دل

همی ریخت بر لاله شکر ز نوش

به می یاد یکدیگران خواستند

کف می کش از لاله پر ژاله شد

که جفتی مرا چون تو آمد به جای

همین فرّ و خوبی و دیدار تو

کشیدسمتی بر امید تو ماه

ندارند، پس چون توانی تو آن

دگر چوب و توز و پیست از برون

من از چوب سازم نهان از پدر

کشم، چونت دیدم ندارم به رنج

مرا هست موم ار ترا آهنست

نکوشد به زور از خداوند خر

بر هر دو دایه سرایان سرود

زن خوب بازارگان بود و بس

گه این پای کوب و گه آن دست زن

مل و نقل و بازی و بوس و کنار

که انگشت از انگشتری دور بود

سمن برگ هر دو چو گلنار شد

بشد باز گلشن به آرامگاه

نه با دل شکیب و، نه با دیده خواب