چو بینی همه درد مردم از وست

چه نازی به این پنج روزه بهشت

که نتوان ستد باز هرچ او ربود

یکی آمدن را شدن ، زآن به در

نه آنرا که رفت آمدن هست باز

شود زود چون خورد از وبهر خویش

فریبنده دل ها به شیرین سخن

چه با او چه با دیو دارد نشست

که در پرده داند نمودن خیال

ببندد همی گه سیه گاه زرد

خیال آرد از جانور گونه گون

دو دست از امید و دو پای از نیاز

رخان از شکست و زبان از فریب

یکی دم سپید و یکی دم سیاه

یکایک دم ما شمارد همی

دراو خرمی ها کنی گونه گون

کز این در درآیی ، وزان بگذری

که آنک آفریدش سبکبار نیست

و گر دل ببندی شوی درگزند