بسی کشتی آورد هر سو فراز

دگر کشتی او با سپه بر نشست

چو دشتی در آن کوه تازان ز باد

به حمله بدرّد همی زنده پیل

ورا پیلبان با دو میدانش آب

نه خوردنش کام و نه خفتنش رای

ز دندانش بر پشت ماهی گزند

همی ره به سینه خزیده چو مار

گهی بسته با گاو و ماهی به هم

سراسر چو پولاد بزدوده زنگ

درو چون در آیینه دیدار چهر

مغاکش گهی کوه و گه کُه مغاک

گه آسوده از نعره گه با خروش

ز شورش چو کوبند بر سنگ سنگ

گهی شیب تازنده گاهی فراز

گهی چون دژی از بر کوهسار