بُدش زنگیی همچو دیو سیاه

به زور از زمین کوه برداشتی

شدی شصت فرسنگ در نیم روز

به بالا بُدی با بهو راست یار

بدو گفت من چاره ای دانمت

به لا به یکی نامه کن نزد اوی

که تا من برم نامه نزدش دلیر

به شیرین سخن گوش بگشایمش

پس اندر گه راز گفتن نهان

سر آرم برو کار گیرم گریز

من این کرده وز شب جهان تیره فام

بهو شاد شد گفت اگر ز آنکه بخت

تو را بر سرندیب شاهی دهم

یکی نامه ز آنگونه کو دید رای

طلایه بُد آن شب گراهون گرد

یل پهلوان دید دیوی نژند

زمین را ببوسید زنگی و گفت

پیامست دیگر چو فرمان دهی

جهان پهلوان جای پر دَخته ماند

شد آن گه برش راز گوینده تنگ

بدان تا زند بر بَرِ پهلوان

سپهبد بدید آن هم اندر شتاب

بیفشرد با دشنه چنگش به دست

سیه زد خروشی و زو رفت هوش

دویدند و دیدند دیوی نگون

ز نزدش نجنبید گرشاسب هیچ

چو هُش یافت لز زنده بر پای خاست

به رخ بر ز خون مژه سندروس

جهان پهلوان گفت از تیغ من

که با من بیایی به پرده سرای

گر او را سر امشب به چنبر کشم

سیه گفت کز دست نگذارمش

دلاور پرند آوری زهر خورد

هم آنگاه با او ره اندر گرفت

ز بس تیزی زنگی تیز رو

همانا کت از پر مرغ است پای

سیه گفت در راه گاه شتاب

به تیزی به از اسپ تازی دوم

بخندید گرشاسب گفتا رواست

اگر من به چندین سلیح نبرد

سیه همچو آهو سبک خیز شد

به یک تازش از باد تک برگذاشت

چو رفتند نزد سراپرده تنگ

رسیدند ناگه بد آن خیمه زود

سپاهش همه بُد ستوه از ستیز

تهی دید گرشاسب پرده سرای

برآورده شورش ز هر سو بسی

چو شیر ژیان جست از افراز تخت

بدرید چاردش و بفکند پست

همیدونش بر دوش زنگی نهاد

به راه و به خواب و به بزم و شکار

به زودی کشد بخت از آن خفته کین

ز هندو طلایه دو صد سرفراز

دلاور بغرّید و بر گفت نام

سر و ترگش انداخت از تن به تیغ

بهو را به لشکر گهش زین نشان

سپردش به نشواد زرّین کلاه

ز کار بهو و آن ِ زنگی نهفت

یکی نعره زد شاه مهراج سخت

شد آن شب در آرایش بزم و ساز

بدو گفت خواهم کز آنسان نژند

بیا بزم شادی بَرِ او بریم

سپهدار گفتا تو آرام گیر

تو بنشین به جای بد اندیش تو

گرفتند هر دو به هم باده یاد

سپهبد ز کار بهو با سپاه

کشانش بیاورد خوار و نژند

خروشی برآمد به چرخ برین

سبک شاه مهراج دل شادکام

یکی خورد بر یاد شاه بزرگ

نشست آنگهی شاد با انجمن

که نام تو تا جاودان یاد باد

همه ساله آباد زابلستان

هر آنکش غم و رنج تو آرزوست

زد از خشم و کینه گره بر برو

چنین گفت کای گشته از جان نُمید

چه کردم به جای تو از بد بگوی

به گیتی همی مانی ای بدگهر

به اندرز چندم پدر داد پند

من از پند او روی برگاشتم

شناسند یکسر همه هند و سند

یکی تنگ توشه بُدی شوربخت

به پاداش این بود زیبای من

رهی چون به اندازه ندهی مهی

سر دشمن آنکو برآرد به ماه

سزاوار جان بداندیش تو