ز شبدیز چون شب بیفتاد پست

بزد روز بر چرمه تیز پوی

بشد مبتر از کینه تیغ آخته

چنین گفت کامروز روز منست

کنون آن گه آرم ز زین باز پای

زره پوش و بر گستوان دار گرد

دگر شش هزار از سیه زنده پیل

برآمد دم مهره گاو دم

بر پهلوان شاه مهراج زود

که آن که به قلب ایستاده چو شیر

زده هم برش گاو پیکر درفش

زره زیر و خفتانش از بر کبود

ز بر گستوانش همه قلبگاه

به گردش ز گردان گروهی گزین

سپرها در آورده ز آهن به روی

سپهبد همی ساخت کار سپاه

دو دیده برو زان سپه یکسره

از ایرانیان بر دل نامدار

سوی چپشان بیشه انبوه بود

بفرمود تا هندوان کس ز جای

لب بیشه و رود هر سو ز کین

همان دیده بان ساخت بر کوهسار

بدان تا گر از پس کس آید به جنگ

درفش از سر کوه مهراج شاه

همی بود با سروران از فراز

فرستاد مبتر به بازو کمند

که تا شد به نزدیک آن برز کوه

خروشید و گفت ای شه نو عروس

شدی چون زنان شرم بنداختی

کنون در پس پرده با بوی و رنگ

گواژه همی زد چنین وز فسوس

خدنگ افکن ایرانیی در زمان

زدش سخت زخمی که جانش بسوخت

ز مهراج و خیلش چنان یک خروش

شه و هر که ز آن کار بد گشته شاد

چو صف سپاه از دو سو گشت راست

گوی بُد سپهدار و پشت گوان

خردمند را نام زر داده بود

بشد تا بر مبتر از قلب راست

زره دار گردی همان گه ز گرد

بگشتند با هم دو گرد سترگ

به شمشیر و گرز و کمان و کمند

سرانجام زر داده تند از کمین

کشید آبگون آتش زهر بیز

سپر نیمی و سرش با کتف و دست

ز مهراج و لشکرش و ایران گروه

دگر رزم سازی برون شد دلیر

چنان زدش تیری که دیگر نخاست

ده و دو دلاور به خم کمند

پسر داشت مبتر یکی شیر مرد

به مردی گسستی سر زنده پیل

به پیکار زر داده شیر دل

بینداخت سوی گو سرفراز

به پشتش درآمد برون شد ز ناف

از ایرانیان گریه برخاست پاک

شد از کشتنش پهلوان دل دژم

به چرخ و زمین کرد سوگند یاد

کنم زین سیاهان درین دشت خون

چمان چرمه زاولی بر نشست

سوی پور مبتر به کین داد روی

به کم زان که مرغی زند سر در آب

چنان از سنانش نگونسار کرد

زمانی چپ و راست هر سوش برد

همی گفت کاین را بخوابید پست

پس از خشم تن بر سپه برفکند

بدان چرمه پوشیده چرم هژبر

به زخم پرند آور از پشت پیل

سر خنجرش ابر خونبار بود

چنان چون به رشته کند مهره مرد

چهل پیل جنگی و سیصد سوار

ز تن کرد چندان سر از کینه پخش

همه دشت هندو بُد از زیر نعل

غریونده مبتر ز درد پسر

بیآمد به خون پسر کینه خواه

سپهبد برانگیخت رزمی عقاب

زدش بر میان راست تیغ نبرد

بماندش یکی نیمه بر زین نگون

بزد نعره مهراج و بر پای خاست

ز درد جگر سر به سر هندوان

دلاور درآمد چو غرنده میغ

دلیران ایران و زاول به هم

بپیوست رزمی گران کز سپهر

برآمد دِه و گیر هر دو سپاه

پر از خشم شد مغز و پر کینه دل

سر تیغ چون خون فشان میغ شد

بپرّید هوش زمانه ز جوش

ز بس گرد چشم جهان تم گرفت

نبد رفته از روز نیمی فزون

به خاک اندرون خستگان همچو مار

ز بس زخم خشت و خدنگ درشت

به هر سو نگون هندوی بود پست

ز تن رفته خون با گل آمیخته

یکی باد برخاست و تاریک کرد

بزد بر رخ هندوان ریگ و سنگ

نهادند سر سوی بالا و شیب

بهو پیش شد باز خنجر به دست

هنرتان همه روز آویختن

به خوان همچو شیران شتابید تیز

ز گردان لشکرش هر کس که یافت

فکند از سران مر سه تن را ز پای

چنین تا به شب رزم و پیکار بود

چو بنوشت شب فرش زربفت راغ

سپاه آرمیدند بر جای خویش

چنین گفت کاین بار رزمی گران

سپه پاک و پیلان همه بیش و کم

همینست یک رزم ماندست سخت

همه جان به یک ره به کف برنهیم

مهان هم برین رای گشتند باز