به اندیشه بیدار کن چشم و دل

نباشد ترا چاره از رهنمون

شنو پند، پس کار رفتن بسیچ

دگر مردم پاک دانای راست

که از نامداران پُر انبوه تر

چو تو نه، ولیکن سواران بس اند

بگردد سبکتر دل شهریار

یکی را سموم و دگر را نسیم

یکی شاد ازیشان یکی پر ز درد

کمر بسته فرمانش را بنده باش

به رادی شود با تو دلسوزو دوست

چنان باش پیشش که مردگناه

مگو پیش او چون همالان سخن

هم از آرزوی کسان خواستن

چنان ترس ازو کز بداندیش خویش

چو خشم از تو دارد تو پوزش نمای

به کارش درون راستی جوی و بس

مگو آنچه دانش نداری در آن

هم اندک دهش زو فراوان شناس

وزان ره که فرموده باشد مپیچ

مبر بآتش خشمش از رویت آب

همان دشمنش را نکوهش فزای

مخواه ازبن آن را که بدخواه اوست

که داند چونیکی بدی نیزکرد

گذارش نگر گاه خشم و ستیز

که از تند در کین بتر بردبار

وز آنچت بپرسد نهان زو مکن

فزونی بود و آید او را به کار

که نیز آنچه الفغدی از جاه اوست

نه خندست دندان نمودن ز شیر

همی جوی دُرّ و همی ترس از آب

برو بر مکن ناز و کشّی میار

دهد و جای و جاهت به دیگر کسی

بد و نیک رازش مگو با کسان

در آن وقت هیچ ارزو زو مخواه

که ازوی توگیری همی رنگ وبوی

مگرد از برش دور گامی زمین

تو آن جاه ازو دان، نه از خویشتن

به گفتار با شرم و آزرم باش

مگرد از پرستیدن شاه دور

برو جز به نرمی زبانی مکوش

سخن ها جزآن کش خوش آمدمگوی

ز هر سان که دارد شه سرفراز

که با شه برابر نشاید رهی

نگر شاه را چند باید دگر

ز مهمتر نوازیدن و نیکوییست

تو گر دیده ای خود فزایی دگر