فرسته برون کرد گردی گزین

یکی دشت پیمان برّنده راغ

سیه چشم و گیسوفش و مشک دُم

که اندام مه تازش و چرخ گرد

به پستی چو آب و به بالا چو ابر

از اندیشه دل سبک پوی تر

چو شب بد ولیکن چه بشتافتی

به گامی شمردی کُه از وی زور

بجستی به یک جستن از روی زم

چو بر آب جستی چو بر کوه راه

برو مژده بر چون ره اندر گرفت

چنان شد میان هوا تیرپوی

همی جست چون تیر و رفتار تیر

فروهشته پُش چون زره بر عنان

همی بست از گرد تک چشم مهر

سوارش ازو باز ناورد پای

رسانید مژده به شاه دلیر

ز شادی برو جان برافشاندند

دهانش ز یاقوت کردند پُر

به شرنگ بر نیز دیبای لعل

چو باران درم ریختند از برش

برفتند نزد سپهبد سیاه

ز گردون بهم بیست و از پیل پنج

همه ره ز بس بار آن کوه نیل

بزرگان ابا اثرط سرفراز

ز کوس و تبیره برآمد خروش

همه شهر و ره بود پُرخواسته

شده کوی و برزن چو باغ ارم

پذیره شد از شهر برنا و پیر

به صحرا برون چرمش آکنده کاه

بدان خرمی بزمی افکند پی

بفرمود کامروز دل شادکام

زره دادش و خود و زرّین سپر

همان جوشن خویش و خفتان جنگ

از آن کاژدها کشت و شیری نمود

به زیر درفش اژدها سیاه

زمین همه زاول و بوم بُست

جهان پهلوانی مرو را سپرد

مرین داستان را سرانجام کار

به رودُ و رَهِ جام برداشتند