شد این داستان بزرگ اسپری

ز هجرت براوبر سپهری که گشت

چنان اندرین سعی بردم ز بن

بدان سان که بینا چو بیند نخست

ز گویندگانی کشان نیست جفت

بدین نامه گر نامم آیدت رای

چنین نامه ای ساختم پرشگفت

چو گنجی که داننده آرد برون

چو باغی که از وی به دست خرد

چو نخچیرگاهی پر از رنگ و بوی

بهشتیست بومش ز کافور خشک

بسی حور بر گردش آراسته

ز پاکی روانشان، ز فرهنگ تن

سراسر ز مشک سیه طرّه پوش

به گیتی بهشت ار ندیدست کس

که وهم اندر او چون بهشتی به جای

همه پرگل و سبزه و میوه دار

مر این نامه را من بپرداختم

بدان تا بود انس خواننده را

همی جستم از خسرو ره شناس

ازین نامه من بهتر و خوبتر

ز جان زاده رزند بیش از شمار

سراسر ز دست هنر خورده نوش

همه غمگسارند خواننده را

به تو هدیه آوردم از بهر نام

چنان چون به شاهی ترا یار نیست

کنون تا دراین تن مرا جان بود

چو نیکو شد از جاه تو کار من

ز تو تا بود زنده دارم سپاس

همی تا بود هفت کشور به جای

به داد و دهش کوش و نیکی سگال

مبادت به جز داد کاری دگر

چو از داد پرداختی رادباش

که بهتر هنر آدمی را سخاست

سخاوت درختیست اندر بهشت

ازآن شاخ دارد به دنیا گذر

الا تا بود فرّ یزدان پاک

جهان را تو بادی شه نیک بخت

دو چاکرت بر درگه از ماه و مهر

دو اسپت شب و روز چونانکه راست

ز خسرو براهیم شاه زمین

شه خسروان باد محمود تو

بدان ملک فرمانت هزمان دمان

هزاران درود و هزاران سلام