دگر باره شد با نریمان به راز

ز دیوار در رفت خورشید من

نه دانش نماید نه پرهیز سود

به نزد کس این هر دو را چاره نیست

که راهی درازم به پیش اندرست

نیابد کسی زو گذر بی جواز

بسی گنج گرد آوردیم به رنج

به فرزندمان همچنین یادگار

بنازد روانم به دیگر سرای

به یزدان ز رنجت ننالد کسی

مکن آنکه ننگی شود گوهرت

وگر با تو هزمان دگرسان بود

که نیکت به زشتی برد پاک باز

که گردد بداندیش بشنو سخن

گرد دردمندی ز بس پرورش

یکی بهره دین را ز بهر خدای

سیم بزم را، چارم آرام را

نخستین نویسنده کن از هنر

گل دانش از دلش بویا بود

مشو نیز با پارسا باد سار

به شادی همی دار تن را جوان

برایشان به هر خشم مفروز چهر

خداوند را همچو تو بنده اند

نه عیب آورد عیب جوینده مرد

چو دیدار بیماری اندر پزشک

اگرچند در سیم نیکو بود

که آیی به منزل به هنگام راه

که تا در غم آرند مهرت بجای

که بر دشمنت چیرگی هم بدوست

مکن، کانگهی بر تو گردند چیر

مده ناسزا را بدیشان مهی

نشانه مشو پیش تیر سخن

که گویایی جان نه در دست تست

مکن عیب کآن زشت چهری نه زوست

فراوان به از نیکوی راستکار

سخن زان دگر باره تازه مکن

که تا بر بدت کس نباشند شاد

بیفشان تو از گرد او آستی

پرستندگان را مپیچ از نیاز

پشیمانی از پس نداردت سود

که دانش ز اندیشه گردد فزون

مبر دست کآن رای را کس ندید

نگر تا همی چون کند روزگار

زیکیّ سر، از دیگری دست و پای

بری پایگاه از هنر پیشتر

ز بازی بکش سر چو پیری رسید

نکودارشان همچو من داشتم

از آن پیشتر کز تو برگردد اوی

برآید، شود لاله ام زردفام

بیا کن تهی گاهم از مشک ناب

کفن و آبچین ده به کافور نم

ز بیرون بر او نام من کن نگار

به آتش دمان عود و عنبر بنه

دل از دیدنم پاک پَردَخت کن

که بیگانگانشان نبینند روی

که از مهر بسیار بهتر شکیب

نگوید به مرگم بُدی شادمان

اگر پولی و چشمهٔ کندمند

هزینه به مردم کن از رنج من

رها کن خراج دوساله برون

نشان مرد و، دِه ساز و کشت و درود

برد توشه زورایگان سال و ماه

نبشت و چو جان داشت اندر نهفت

بیآموخت فرزند را همچنین