ز خوبی بدو آرزو کرد مهر

برین برگوا کس نبایست خواست

به مهرش روان و دل آرام کرد

به مژده برافکند پویان به راه

چو گردانش بر اسپ بنشاختند

یکی گرز شاهان گرفته به بال

سپر باز پشت و کمر بسته تنگ

به گرشاسب گردنکش گردگیر

ز مشک و گلاب و می و زعفران

به هر منزلی بر هیونی دگر

ز شادی جوان شد سپهدار گرد

فروماند ، وز دل نیایش گرفت

همی گفت کای راست دادار پاک

که بینمش در صف همیدون سوار

همان جامه و یاره خویش نیز

فریدون شه زو چو آگاه شد

سپه یکسر و کوس و بالای و پیل

چو نزدیک شد رفت ده گام پیش

بپرسید و از رنج ره کرد یاد

گهی بزم و بازیّ و گاهی شکار

سلیح و دگر هدیه ها بیش و کم

شده توده یک کوه بالا فزون

به دیدار فرّخ نریمان و سام