همان گاه خواندش سپهدار زود

گزین کرد وز ایرانیان شش هزار

بدو گفت کاین رزم دیگر تراست

برابر چو نزدیک خاقان رسید

گزین کرد کین جوی و کند آوران

همی کرد مر چینیان را نگاه

طلایه بُدند اندر آن دشت کین

که گیتی به زیر و زبر گشت خواست

چه بر چشمه نو حله لاله گون

عنان داده مه نعل شبرنگ را

برآورد و زد بر سواری دگر

دو تن را گریبان گرفت از کمین

همی کوفت تا مغزشان کرد خرد

نه بایست گرزش نه خشت و نه تیغ

ز زین مرد بربود و بر مرد زد

گرفت و چهل تن بدان سی بکشت

ندیدیم گفتند از ینسان سوار

چه آرد به شمشیر و گرز نبرد

نهادند دیگر سراندر گریز

دژم شد چو دید از طلایه شکست

اگر کوه اگر دشت اگر غار بود

که بنهفت شب روی گیتی به موی

ببودند تا تیره شب در گذشت

دراو مهر رخشنده بنمود چهر

کمین کردن و صفّ کین ساختن

شد آذین زده روی چرخ بنفش

ز هر سو چکاکاک پولاد خاست

همه دشت خنجیر و خنجر گرفت

سنان ارغوان تیغ گلنار شد

هوا را به گلشن بیاراسته

گلشن قطرهٔ خنجر سر فشان

درفشان چو در شب ستاره سپهر

طمع کرده روبه به مغز هژبر

به هامون یلان نعره برداشته

نچیدند کس دامن رزم باز

فرو خورد چو هندی بوالعجب

طلایه همی داشت هر گوشه گوش

نهفتند مر کشته را زیر خاک

گرفتند هم در دل شب گریز

نشستند یک روزه ره باز پس

که آن شهر را خامجو نام بود

ز هر گوشه دیگر سپه خواستند

شد آن تازه گلهای گردون گلاب

که از چینیان گشت گیتی تهی

مگر خیمه ای چند بر پای و بس

پس گردشان برگرفتند راست

رسیدند در لشکر کینه خواه

پس آن گه بر انبوه لشکر زدند

که در لرزه افتاد از آن دشت و کوه

پر از آتش انداز و تیر خدنگ

برآمیخت با مغز کند آوران

ز زهر سنان باد گیتی سموم

بلا بر نوشت آستین نبرد

به چین خاست گرد و به خاور خروش

درو کوه کشتی و لنگر زمین

سنان ها ستارست گرد آسمان

به یکدست تیغ و به دیگر کمند

بدین دستش آتش بدان اژدها

به گرد هم آورد گشتن گرفت

کمندش بر اندامها دام شد

گهی خیل خیل اندر افکند پیش

یلان را ز بس زخم سر گشته کرد

ندارند در رزم با او درنگ

به یک سوی لشکر شد اندر کمین

شدش پیش و بنداخت خشتی بروی

بیآمد چو نزد کمینگه رسید

سپه زی نریمان به کین سرنهاد

گرفتند و بروی گشادند دست

که در سال باران نبارد ز میغ

به خاقان نخست از همه حمله برد

یکی نیمه بر زرین یکی بر زمین

همی زد به تیغ و به گرز گران

به یک بار بر قلبشان بر شکست

همی حمله کردند غرّان چو شیر

ببردند بر نیزه تا قلبگاه

فکندند یکسر تن از زین به خاک

خروشیدن و مویه بر ساختند

گریزان برفتند پر خون و گرد

دگر خستهٔ خنجر و گرز و تیر

ز دروازه بردند بر باره جنگ

نهادند هر سو یکی رزمگاه

ز بس جوشن و گونه گون سپر

ز پیکان فرو ریخت پرّ عقاب

که بر سر همی ترگ ازو برفروخت

کمندی ز هر پنجه در استوار

خم پَنجه در باره انداختند

همی تاخت چون غنده بر تار بر

بَرِ در شد و گرز کین برگرفت

تن افکند در شهر و بر باره شد

فرو زد به باره درفش نبرد

همه شهر کردند زیر و زبر

ز کشته بُد از بوم و بر بام راه

شکسته بت و سرنگون بت پرست

رسید از بت و گونه گون خواسته

زدند آتش اندر همه شهر زود

شراعی زد از دیبهٔ زرّ بفت

که زیر زمین گاو و ماهی بسوخت

دفشنده هر سو درفشان درفش

عقیقین درختان و سیمین چمن

زبر ابری از مشک بُسّد فشان

بخارش همه زیرهٔ آبنوس

هوا زرد بیرم طرازد همی

نریمان دگر روز لشکر براند

ببد تا جهان پهلوان در رسید