زدی دست و اندر تک باد پای

چو بنهادی از کینه بر چرخ تیر

یکی گو گه زور صد مرد بود

همان سال ضحاک را روزگار

بیآمد فریدون به شاهنشهی

سرش را به گزر کیی کوفت خرد

چو در برج شاهین شد از خوشه مهر

بر آرایش مهرگان جشن ساخت

بدین جشن وی آتش آراستست

نشستنگه آمل گزید از جهان

فرستاد مر کاوه را کینه خواه

که راند بدان مرز فرمان او

دگر نامه ای ساخت زی سیستان

نخست از سخن یاد دادار کرد

بدو پایدارست هر دو جهان

تن و جان و روز و شب و چیز و جای

چو کن گفته شد بود بی چه و چون

بدین جانور خیل چندین هزار

نه از دادن روزی آیدش رنج

دگر گفت کاین نامهٔ دلفروز

ز فرّخ فریدون شه کامکار

به گرشاسب کین جوی کشورگشای

پل اژدهاکش به گرز و به تیر

گزارندهٔ خنجر سرفشان

ستانندهٔ تاج هنگام رزم

ز گام سمندش سته رود نیل

بدان ای دلاور یل پهلوان

ترا مژده بادا که چرخ بلند

دل هر شهی بستهٔ کام ماست

کسی را سزد پادشاهی درست

خرد افسرش باشد و دادگاه

مرا این همه هست و از کردگار

چو ضحاک ناپاکدل شاه بود

ز بهرش به پیکار هر مرز بوم

چه با اژدها و چه با دیو و شیر

مرا داد یزدان کنون فرّ و برز

بریدم پی تخمهٔ اژدها

تو از جان و از دیده بیشی مرا

به تو دارم امید از آن بیشتر

تو دانی که از دین و آیین و راه

شنیدم که شد رام رایت زمان

که از جان فزونتر همی دانی اش

درختیست کو شادی آرد همی

مهی نو برآمد ز چرخ مهی

به یزدان چنین دارم امید و کام

چو نامه بخوانی سبک برگزین

مزن جز به ره دم برآرای کار

به نو زور و دل ده سپاه مرا

که باید ترا شد همی سوی چین

نوند شتابنده هنجارجوی

همه ره همی راند و که می برید

سپهدار کشور چو نامه بخواند

نریمان بشد شاد و گفتا ممول

مکن بر در بندگی بند سست

گزین کرد هم در زمان پهلوان

ز گنج آنچه بایست بربست بار

سپه سوی فرخ فریدون کشید

مهین کوس و بالا و پیلان و ساز

نشست از بر کوشک دیده به راه

جهان دید پر سرکش زابلی

سه اسپه همه زیر خفتان کین

چو دریا دمان لشکر فوج فوج

به هر موجی اندر نهان یک نهنگ

همه نیزه داران گردن فراز

به چاچی کمان و سغدی زره

سنان ها به ابر اندر افراشته

سپهبد به خفتان و رومی کلاه

به زیر اندرش زنده پیلی چو عاج

نریمان یل پیشش اندر سوار

چو زی کوشک آمد شه از تخت خویش

گرفتش به بر برد از افراز تخت

ز زر چارصد بار دینار گنج

ز زر کاسه هفتاد خروار واند

هزار و دو صد جفت بردند نام

هم از شاره و تلک و خز و پرند

هزار اسپ که پیکر تیزگام

هزار دگر کرّگان ستاغ

ده و دو هزار از بت ماهروی

از درّ و زبرجد ز بهر نثار

یکی درج زَرّین نگارش ز درّ

گهر بد کز آب آتش انگیختی

گهر بد کزو اژدها سرنگون

گهر بد که شب نورش آب از فراز

یکی گوهر افزود دیگر بدان

همه گوهری را زده گام کم

چنین بد هزار و دو صد پیلوار

صد و بیست پیل دگر بار نیز

یکی نامه با این همه خواسته

سپهبد بنه پیش را بار کرد

تنش را به تیر سواران بدوخت

بــــــــــدو گفت شاه ای یل پیل زور

چنانی هنـــــر از دل و زور و رآی

بگفت این و از جـــــــای یازید پیش

همان پایه بگرفت و بــــرتافت زود

ز زورش بماندندگــــــردان شگفت

از آن پس به رامش سپردند گـــوش

چه بر هوش و دل باده چیزی گرفت

برفتند ز ایــــــوان فرخنده کــــــــی

همی بـــــــــــود یک هفته تا با سپاه

سر هفته شــــــــه خواند وبنشاستش

زره دادش و ترگ زرّین خـــــویش

سراپرده خســـــــــــــــروی زربفت

به بالا و پهنای پـــــــــــــرده سرای

چهل رش ستـــــون وی از زرّ زرد

همان اژدها فش درفشی دگـــــــــــر

بی اندازه شمـــــشیر و خفتان جنگ

پری روی ریدک هـــــزار از چگل

صـــــــد و شست بالای زرین ستام

سه ره جام هفت از گهرهای گنـــج

سزای نریمان یـــــــــــــــل همچنین

یکی شیــــــــــــر پیکر درفش بنفش

بفرمود تا او بــــــــــــــــــود پیشرو

گزین کرد پنجه هـــــــزار از سوار

ز پیلان جنگی صــــد و شست پیل

سراسر جهان پهلوان را سپـــــــــرد

ز جیحون گذر کـــــــن میاسای هیچ

برو تا بدان مـــــرز از آن روی آب

بــــــــــه لشکر بپیمای توران زمین

هــــــر آن کاو بتابد ز فرمان و پند

به فرمانبری هـــــــــر که بندد میان

چنان ران سپه را کجــــــــــا بگذرد

نه بر بی گنه بـــــــــــــد رسانند نیز

به هر جای پشتی به دادار کـــــــــن

مبادا بــــــــــه دل رأی زفتیت جفت

بود زفت هــــــر جا سرافکنده است

به رادی دل زفت را تــــــاب نیست

ز نا استوارانمجــــــــــــوی ایمنی

بتـــرس از نهان رشک وز کینه ور

گمان ها همه راســــت مشمر ز دور

به زنهاریان رنج منمای هیـــــــــــچ

ز سوگند و پیمان نگـــــــــر نگذری

چو چیره شوی خــــون دشمن مریز

بــــــــــــــدو داد منشور شاهان همه