سپهدارگفتنش سر سرکشان

ولیکن چو رفتنش را بود گاه

ورا گفت بر چارمین آسمان

به قندیلی اندر ز پاکیزه نور

چو باشد گه رستخیز و شمار

گزارد همه کارش از خوب و زشت

رَه ایزد ار داند و جای خویش

یکی دیگرش زندگانی بود

کند هم بود هر چه رأی آیدش

وگر زآنکه جانی بود تیره بین

بماندچوبیچاره ای مستنمد

خرد مایه ور گوهری روشنست

ز هرچ آفریده شد او بد نخست

چراغیست از فرهٔ کردگار

روان را درستی و بینایی اوست

چو چشمی است بیننده و راهجوی

چو شاهی است دین تاجش و دادگاه

همه چیز زیر و خرد از برست

درختی است از مردمی سایه ور

ز دوده یکی آینست از نهان

بر آیین الف وار بالای راست

ز دادار امید و فرمانو پند

خرمند اگر با غم و بی کس است

بپرسید دیگر کهتن را خورش

خور و پوشش جان پاکیزه چیست

چنین گفت کز پوشش به کزین

شنیدم که رفته روان ها ز تن

همان پوشش است این کفن بی گمان

خور جان هم از دانش آمد پدید

بود مرده هر کس که نادانبود

بپرسید بازشکه مرگیچه چیز

چنین گفت داننده دل برهمن

دوگوناست مرده ز راه خرد

یکی تن که بی جان بماند به جای

چو جان رفت اگر رست از اندوه و بند

دگر باره پرسید گردگزین

خور جان بگفتی کنون گوی راست

چنین گفت دانا که جان نزد من

چه گویا چه بینا چه فرهنگ گیر

صفتهاست او را هم از ساز او

چو مرگی ز تن برگشایدش بند

گر اندر طبایع فتد گرد گرد

ز جان ز جایش نمودمت راه

سخن اندکی گفتم از هر چه بود