بگداخت آبگینۀ شامی در آبدان

با چشم پر سرشک اندر هوا نهاد

گر آسمان ز میغ بپوشید باک نیست

از بسکه بر بهشت فزونیست باغ را

گیتی کنون شدست جوانی ، که چشم کس

از آفتاب و از نم باران شگفت نیست

نورش فزون از آنکه بود نور ماه و مهر

از بوی او همی بفزاید نشاط دل

دشت از حریر سبز بپوشید قرطه ای

از پر طوطی و دم طاوس کرده اند

بر هر زمین که آهو ازو گام برگرفت

اندر هوا قطار خروشان کلنگ بین

زین قیمتی بهار عزیز از چهار چیز

با کوه عقد گوهر و با ابر درج در

مینای بصری است همانا بمرغزار

از لاله گشت کوه پر از لعل ششتری

از برگ سبز دشت بپوشید پیرهن

از بس بنفشه چون کف نیلست جویبار

پر در و مشک لالۀ سیراب را دهن

شاهی ز نسبتی که بعالم نبود و نیست

خسرو همام دولت ، میرانشه ، آنکه اوست

شاهنشهی که شاکر و با آفرین روند

اندر مصاف لشکر و در بزم کس ندید

ده سال بر ولی اگر او میزبان بود

در خورد او زمانه اگر داد او دهد

منت خدای را که جوانست شاه ما

جایی رسد ز گردش ایام جاه او

از روزگار نیست جز اینم مراد هیچ

ای خسرو مبارک ، و صدر بزرگوار

آهن ز بهر کشتن خصمت بخاصیت

ور تیغ نافسان زده داری بروز جتگ

روزی کجا ز کوه گران تر شود رکاب

زخم زره سیاه کند روی رزم جوی

شاطر پسر فتاده بپیش پدر نگون

از گرد جنگ دیدۀ خورشید با غبار

لرزان چو دست مردم مفلوج بر ستور

نار کفیده گشته سرسر کشان بتیغ

وز عکس تیغ چهرۀ بد دل گمان بری

بهرام گور وار شد آن جنگ ازین صفت

گویند شاعران که : خداوند ما بزخم

بر مهتران دروغ بدینسان نشان دهند

و آن تیره طبع گم شده اندر غلط که من

خندان شود هر آنکه در آن شعر بنگرد

من زان نشان دروغ چه گویم ؟ که کار تو

از شاهزادگان که کند هرگز آنکه تو

سر در کشیده بود بکردار خار پشت

با لشکر بلند کمان از نژاد ترک

ور هندوان ز هند بجنگ تو آمدند

ور لشکر همای تکین با توصف کشید

شاهنشها ، چه باشد اگر پیش صدر تو

از بیم دل شود همی اندر برم چو سنگ

هر روز بامداد بیایم ز راه دور

بر دامنم پشیزه ز گلهای تیره رنگ

زان پیشتر که بنده بدرگاه شه رسد

و آنجا که رفت باز نگردد مگر که شب

ور تا بشب مقام کند بنده ، وقت شب

ور وقت خواب را سوی آرامگه رود

شاها ؛ خدایگان منا ؛ داد من بده

گر من روان نه از پی مدح تو دارمی

تحقیق این سخن که همی گوید این رهی

تا هیچ کس زیان نشمارد بجای سود

از دشمنت مباد بگیتی درون خبر