برنگ لاله می از یار لاله روی ستان

می جوان بجوان ده درین بهار جوان

کجا کسی که ز فردا پذیرد از تو ضمان ؟

چگونه راست کنی؟ چون کژست کار جهان

حکیم طالع عالم بدین نهد سرطان

اگر شراب سبک نوشم ، ار شراب گران

کرا توان بودایدر چنین؟ چنین نتوان

کسی که ببهاری چنین بود پژمان ؟

ز سنگ خاره همی سر برون کند مرجان

پر از برادۀ لعلست روی لاله ستان

همی بگرید خوش خوش بلاله بر باران

زمردین و عقیقین کند لب و دندان

گل از سرشک هوا کرد پر گلاب دهان

نشان غالیه اندر میان غالیه دان

کنون ز خاره در آویختست و خار ه ستان

چو برگ لاله کند رنگ شیر در پستان

ز زندواف برو صد هزار گونه زبان

معطرست و مطیب هوا بمشک و ببان

کند حکایت هر ساعتی ز صد توفان

کف امیر اجل ، شهریار در افشان

که یاورند ورا هم خدای و هم سلطان

همی گواژه زند بر بلندی کیوان

طلسم جاه بزیر نگین او پنهان

زیادتی بکمالند و ایمن از نقصان

و یا نتیجۀ عصر ، ای خلاصۀ انسان

دماغ تو همه عقلست و شخص تو همه جان

فلک کفایت و خورشید جود و دهر توان

بخرمی چو جوانی ، بعافیت چو امان

ز راستی و ز حجت چو دین و چون فرقان

هر آنگهی که زشست تو خم گرفت کمان

که ذره ای نبود جایز اندرو نسیان

ازو چو برهان خواهی ، تو با شیش برهان

هنوز چرخ چنان شکل نارد از دوران

سعادت تو مؤثرتر از هزار قران

نه روزگاری و بر تست حکم سود و زیان

چو امر تست قدر ، گر بود خبر چو عیان

یقین جود تو هرگز نیافت روی گمان

مسخرند ترا ، چون زمانه ، پیر و جوان

بفربخت تو دشوارها شود آسان

وگر ببیند پیکان تو هزبر ژیان

هزبر پی نشناسد بتن در از پیکان

نه از مخالف تو دورتر شود خذلان

روان پذیری و الفاظ تو بلطف روان

بپای و دست تو بالد همی رکاب و عنان

ز پردلی چه قلم پیش روی تو چه عنان

هزار عالم آشفته وز تو یک فرمان

در هدایت و عقلی و نیستی ایمان

نه در گهر چو تو بنگاشت صورتی یزدان

تویی پناه مر آزاده را ز صرف زمان

از آن سپس که بدم طبع تیز و لفظ روان

اگر طلب نکنندش بماند اندر کان

زمن گسسته شود دست سختی حدثان

که تا بحشر معانی ازو دهند نشان

بس آن کتاب که من گفته ام ، بخواه و بخوان

چو راه راست بود جادویی کند ببیان

مدام تا نه بهاریست در خزان بستان

بهار حاسد بختت مباد جز که خزان