دوش در گردن شب عقد ثریا دیدم

رانده بودم همه شب گرد زوایای فلک

بود آوردۀ غواص شب از قلزم غیب

نیک فرخنده مهی بود ز شاخ طوبی

تیز پایان تخیل ، که سبک می رفتند

حیدر رزم فلک را ، که نسب مریخست

سیل اشکم که چو زد موج ز گردون بگذشت

تا کند بر سر خورشید سحر گاه نثار

این غزل زهره ادا کرد مگر خرم بود