ز موج دریا این آبر آسمان آهنگ

مشعبد آمد پروین او ، که در دل کوه

سپهر رنگین زو گشت کوه سیم اندود

سحاب گویی در منضدست بکیل

شکفته شاخ سمن گرد بوستان گویی

دهان ابر بهاری همی فشاند در

ز شاخهای سمن مرغکان باغ پرست

دهان لاله تو گویی همی که نوش کند

چو ابر فندق سیمین بر آید آن ریزد

مشعبدیست که بر خرد مهره های رخام

زمین ز زخم صبا شد نگارخانۀ چین

شکفته لاله تو گویی همی که عرضه کنند

بزخم نازده ، برق از مسام سنگ سیاه

گزیده شمس دول ، شهریار کهف امم

رکاب مرکب او بر کرانۀ خورشید

سخاوت وهمم وکلک و طبع روشن او

زرشک زین پلنگش ، زچرخ ، بدر منیر

هلاک دشمن او را ، ز هند و از بلغار

نماید از دل شاه و بقا و همت او

بدان سبب که ورا بندگان ز چین آرند

ایا ز گوشۀ تاج تو چرخ جسته علو

تویی که پیش تو شیر ژیان چنان باشد

خدنگ پر مکش اندر کمان ، که گاه کشاد

چنان رود ، که ز آسیب نصل خون آلود

هزار لشکر داری ، که هر یکی زیشان

زمانه سیرت و دریا نهیب و چرخ توان

چو رستم آسا در چنگ تیغ کینه کشند

بیک اشارت تو در زمان گشاده کنند

تویی که ناز مخالف کنی بنیزه نیاز

سنان خصم ترا گر ستاره وصف کنم

صدف چو بیند تیغ نهنگ وار ترا

بدان امید که ارواح دشمنت در رزم

شهاب را بکمان بر نهی چو چوبۀ تیر

زمان زمان بفلک بر ، سهیل مرجان جرم

مگر که شاه ز بهر نگین خاتم ملک

اگر چه خاتم ملک سپهر صحن ترا

مکن ، شها، که گر این پایه او بدست آرد

همیشه تا نرود بر سپهر چشمۀ آب

موافق تو کند در سعود ناز و طرب