ای از کمال حسن تو جزوی در آفتاب

زلف چو مشک ناب ترا بنده مشک ناب

آنجا که زلف تست همه یکسره شبست

باغیست چهرۀ تو که دارد بنفشه بار

بر ماه مشک داری و بر سرو بوستان

از چهره آفتابی و از روی شکری

ار نایب سپهر نشد زلف تو چرا

خالیست بر رخ تو ، بنام ایزد ، آن چنانک

گویی که نوک خامۀ دستور شهریار

مخدوم ملک پرور ، صدر جهان که هست

سردار مجد دولت و دین کز برای فخر

لشکر کشی که هستش لشکر گه آسمان

بر طالع قویش دعا گوی مشتری

کامل بذات اوست خرد پرور آدمی

بر منبری که خطبۀ مدحش ادا کنند

زیبد زمانه را ز برای مدیح او

ای صاحبی که دایم بر آفتاب ملک

ای از محل چنانکه زهر آفریده جان

آنجا بود که رای تو باشد در آسمان

از گرد مو کب تو کشد سرمه حور عین

نام شب از صحیفۀ ایام بسترد

بر عزم آن که ریزد خون عدوی تو

تا کیمیای خاک درت بر نیفکند

سیمرغ صبح را ندهد مژدۀ صباح

چون تیغ نصرۀ تو بر آرد سر از نیام

با بند گانت پای ندارند سرکشان

آنجا که رزم جویی و لشکرکشی بفتح

از تف و تاب خنجر مردان لشکرت

ای آفتاب دولت عالیت بی زوال

ای چاکری جاه ترا لایق آسمان

بر شعر آفتاب که نبود برین نمط

تا نوبهار سبز بود ، آسمان کبود

سر سبز باد ناصحت از دور آسمان

در جشن آسمان صفتت ریخته نثار