لاله رخسارا ، خیز و می خوشبوی بیار

باز باید شد بر راه طرب پیش بهار

ساقی از گردش چون چشم نشاید بی کار

نبود خوب تهی دست و دل و گوش و کنار

این پیام از من در مجلس صاحب بگزار

با خود آورد بسی مرسله و تاج و سوار

هر زمان بینی آراسته تر کرده شعار

گاه در پرده بخندند بتان گلزار

گوشۀ هودج هر غنچه فرو گیرد خار

کمر خویش مرصع کند اکنون کهسار

که ز بس لاله ستان بر شد از وی مقدار

تا تو یک ساعت بی جام نباشی هشیار

گوش زی نغمۀ این بلبل خوش الحان دار

ساق او بی پر و از تارک کرده منقار

ساخته در هم تیر و هدفست و سوفار

شاید ار خشک شود پوست بر اندام نزار

اوست آن اصلع با طره و زلف بسیار

هر زبانی را باید که شود لفظی یار

ورنه چون زلف بتان دلش چرا باشد تار ؟

هر زبانی را در مدحت صاحب گفتار

آنکه تیغ و قلم اوست جهان را معمار

و آنکه در بندگی اوست جهان را اقرار

قلم و تیغش کشور شکن و فتح شکار

گرم کاریست بد و سعد فلک را نهمار

دست و انگشتش دینار ده و گوهر بار

گر نباشد ز عطاهاش در آن خصل آثار

سو زیان بار شوی،گر ز درش جویی بار

تا نباشد ز عطا ها ش در آن چیز آثار

شرم دارد که عطایی بدهد دیگر بار

یا بدان ماند کز صدر همی دارد عار

آری افکنده بود شاخ که بیش آرد بار

وی تر از سخن از لفظ تو پر نقش و نگار

گر شود مملکت از رنج ضلالت بیمار

نکند بخت عزیز آن را کو شد ز تو خوار

ز آب چون زنگ خلاف تو بر آرد زنگار

خورده زهر اب حسابیست ترا رمح گزار

چون پرند او را دستیست بخون در آغاز

چو بجنگ اندر اسب تو بر انگیخت غبار

آن چه تیغست کزو برکۀ خون گردد غار ؟

وز جهانی بزمان آن دو بر آرند دمار

ز آنکه تن باشد بی جان جسد جان او بار

یافته دست قوی بوده ترا کار گزار

باز پرداخته چون مرد ز لهو از پیکار

دل تهی کرده و نگذاشته ز ایشان دیار

وز تو خلقی بسخای تو شده بر خوردار

تو چه شخصی که سخابی تو ندارد بازار ؟

تیغ را لشکر در داری و قلم لشکردار

آنکه پودش بود از دولت و اقبالش تار

طبع در سدۀ او سعد فلک برده بکار

فر خورشید بدو داده سپهر دوار

یافته نور و محل از تو ، چو چشم از دیدار

وز جمال تو چو فردوس برین گشته دیار

کوه تن ، بحر در روراهرو و کوه گذار

وآنگهش بینی غمگین که بود جای قرار

از جهان دیدن بی بهره بود چشم سوار

دایره سازد بر خاک چو نوک پرگار

همچو انگشت که بر دست محاسب بشمار

راوی از خواندن خاموش نگشته هموار

آستینش شده از صلت تو پر دینار

هم چنین بادی در دولت سالی دو هزار

تا مدارست فلک را بکمالی ناچار

فلک ملت را بر قلمت باد مدار

چار چیز تو بری باد همیشه ز چهار

دولت از آفت کم گشتن و جان از تیمار