دی در آمد ز در آن لعبت زیبا رخسار

طربی در دل آن ماه نو آیین زنبیذ

از زخم زلفش برگ سمنش غالیه پوش

رنگ نو دیدم بر عارض رنگینش دویست

لاله باروی درفشان وی اندر وحشت

این همی گفت که : رنگ من از آن روی بده

آخته قدش و رویش چو بدیدم گفتم :

گفتم : این بار غم عشق تو آن کرد بمن

کس بزنهاری خویش اندر زنهار نخورد

گر ترا میل بباده است هم آخر بر من

ور بنقل و می و بازی دل تو میل کند

ای برخ باغ ، ز گریانی و از خندانی

دانۀ نارش با من چو در آمد بسخن

مرمرا گفت که : ای عاشق زار ، از پی من

مر ترا سیم عزیزست و مرا بوسه عزیز

عشق بازی و خود از بی درمی رنجه شوی

بر گل عارضم ار فتنه شدی بی زر و سیم

یار تو سیم همی خواهد و تو بی سیمی

اندر اشعار گرفتم که تو خود رودکیی

کاغذ شعر نخواهم ، درمی خواهم نغز

مرمرا این غزل عاشق و ارایچ مگوی

چون ازین گونه شنیدم سخن دلبر خویش

طعنۀ دوست چنان زد شرری بر دل من

شرف الدوله علی بن محمد ، که بدوست

آن خداوند که با همت و رایش ناید

خرد و همت او خالی و صافی کردست

گر تو خواهی که کمین لفظش تکرار کنی

ورنه مدحش بروان و بزبان گفتندی

ای خداوند ، که از عدل تو و هیبت تو

زامن و عدل تو بصحرا ز پی دانه چدن

در دیار تو ، ز بس عدل تو ، ای خواجه ، کنون

مردمی نام بری ، در فکر آید صفتت

جود تو نامتناهیست ، و گرنه ز چه روی

اثر روح همانا اثر جود تو شد

رسم و ترتیب تو گویی همه علمست و خرد

هر دلی کو نه باقبال تو شادست ، فلک

بر عدو چارۀ بخت تو چنان قوت کرد

گر بخامه بنگارند صفت دست ترا

بر تو دینار ز اشیای جهان خوار ترست

فخر عالم همه در جمع درم بسته بود

تا کف تو عدوی ز رو در آمد ، شب و روز

نظم اشعار همه وصف شعار تو بود

کر بدل فکرت قدر تو وجود تو کنم

ای خداوندی کز علم تو و بخشش تو

اندرین خلعت فرخنده و تشریف ترا

شرف خلعت تو شادی احرار آمد

غرض بخت چنان بد که مجسم بودی

مه ببوسید سر گرد سواران ترا

خلعتی خواهد پوشید ترا دولت تو

هر که امروز بدین شادی تو شادان نیست

تا همی دولت یکسان نبود با محنت

فتح را باد بدین درگه فرخنده سکون