عید مبارک آمدو بر بست روزه بار

در طبع روزه دار گه آمد که هر زمان

بی شک بطبع عید خوش آیدش آنکه او

در دست ازو ستاره و دو چشم ازو فروغ

بی نو بهار بیند ازو دیدۀ طرب

بر دست لاله کارد و بر رخ زند فروغ

باد بهار چونکه ازین پس بروز چند

زلف بنفشه تاب در آرد ببوستان

گه پوی پوی پر در آرد ببوستان

مرجان فروغ لاله برون آید از چمن

در بوستان نهند بهر جای مجلسی

غلتان میان تودة گل عاشقان مست

گه لب بسوی باده و گه دست سوی گل

دانم که نوبهار چنینست و بیش ازین

خودکام و بردبار دلی دارم ، ای عجب

صدبار گفتمش که ، چو کار تو نیست عشق

امروز مهر بیشتر آرد همی ز دی

ای دل ، بعاشقی چه شتابی ؟ عنان بکش

تا کی هوا ؟ حدیث مه نیکوان ببر

زیبا همام دولت و فرخ جمال دین

میرانشه بن قاورد ، آن خسروی کزوست

بر طبع ورای اوست کم و بیش راگذر

در خشم او سیاست و بر عفو او امید

ای روزگار بندۀ رای تو روز عزم

از جود دست تو عجب آید مرا همی

گر زتو بندنایبه بگشاید از فلک

مانند تو سوار ندیدست روز جنگ

در دامن فنا ز نهیب تو گم شوند

مر دشمن ترا دو لقب داد آسمان

ز آسیب نعل خنگ تو اندر زمین جنگ

از بهر آنکه مار بپیچد چو رمح تو

خصم تو و کمان تو بر یکدگر بجنگ

ورنه چرا گمان تو بر دست تو بدو

گور افکند بباد و سوار افکند بعکس

گردافکنی که با تو بمیدان برون شود

با سهم جنگ تو ز نهیب کمند تو

در شعر چون بنام تو بندند قافیت

گر عکس تیغ تو بهوا روشنی دهد

ای آفتاب گاه سعادت که جاه را

در جشن روز عید می لعل فام خواه

زان می ستان کجا شود از رنگ و بوی او

در طبع تو ز رنگ و فروغ از ره خرد

یاقوت گل فروغ و گل ارغوان نسب

تا تاج و بند تلخ و خوش آید برخرد

با تاج باد ناصح تو بر فراز تخت