بفال سعد و خجسته زمان و نیک اختر

ز باختر شده پیدا سر طلایۀ روز

فلک چو بیضۀ عنبر نمود و انجم او

بنات نعش تو گفتی که باشگونه همی

درست گفتی نار کفیده بد پروین

زحل چو ناوک بیجاده رنگ با سوفار

مجره در فلک ایدون چو سبز دریایی

چنان قطار حواصل نشسته در دریا

چنین شبی که رخ صبح و زلف شب در وی

زبان من شده از طبع من ستاره فشان

یکی ستاره مدیح شه بزرگ عطا

بعقل عالی در هر دوان همی شمرم

فکر چو بستۀ آن حال طرفه کرد مرا

بخواب دیدم کز آسمان همی گفتند

که : ای بجان و بتن بندۀ شهی که ازوست

ترا چه خدمت سازیم ؟ تا که کردی تو

در آفرینش ما آن غرض بد ایزد را

میان بخدمت شه بسته ایم و دربندیم

از آنکه بر زر و سیمست نام او منقوش

وزان سبب که بپیکر برند سجده ورا

وز آنکه تابش خور معتدل ستوده ترست

از آسمان و ستاره است حکم حال ملوک

نیوفتاد مرین شاه را جز از سفری

بآب دریا بنگر که تاز موضع خویش

وگر گمان توایدون بود که او ضجرست

زمانه آذر و طبع ملوک یاقوتست

شگفت و خیره بماندیم تا کجا بهری

چهار بار شدی سوی بلخ و هر باری

یقین بدان که درین بار خیر مانع نیست

هری که حضرت شاه تو بود چونان بود

کنون که حضرت شاه تو زو گسسته شدست

وگر ز تنگی دستت عذر تو ظاهر

وگر درازی را هست عذر و دشخواری

و گر هوای تبار و گهر بساده دلی

خدایگان تو با تو بخوبی آن کردست

جز از گریستن بیهده ز تنگدلی

گشاده کن دل و این بیهده غمان بگذار

ابوالفوارس خسرو طغانشه آن ملکی

گزیده شمس دول ، شهریار زین ملوک

برای وحلم و بجود و کفایت افزونست

چو عیش خرم خواهی مدیح او بگزین

هزار عقل تمامست در یکی صورت

اگر نه مجلس او را خدم ببایستی

ستاره و فلک الفاظ و همتش دیدند

بدان سبب که بناگاه خون نریزد شاه

اگر ز آب روان دشمنش بدن سازد

وگر بریگ عرب زیر پای اسمعیل

بپای قدر شهنشاه آسمان ببسود

ایا ستوده شهی ، خسروی ، خداوندی

ز نوک کلک تو یابند نادرات خرد

ایا محامد تو طبع راست را تحسین

اگر تو در خور همت ولایتی طلبی

بدان گهی که ز آواز کوس و حملۀ پیل

کمانوران چو دو گوشه کمان خوارزمی

کمان بدست و کمر بر میان زره بر تن

چو رایت تو بجنبد ، شها ، ز قلب سپاه

ز درد ناله کند بر تن یلان جوشن

بنعره مریخ اندر فلک همی گوید :

خدایگانا ، این هشت ماه بندۀ تو

بحق حرمت تو ، خسروا و نعمت تو

بجای نور بد اندر روان من دژمی

از آن قصاید پرگنده دفتری دارم

دلم بر آتش غم هر زمان که تفته شود

چو نام شاه ببینم چنان شوم گویی

جز از مدیح توام نیست غمگسار مرا

همیشه تا ندمد از چمن همی لؤلؤ

بقات باد و بزرگیت باد و دولت باد