اشتیاق گمشده

ترانه سرا: ارمغان سیدین

یه إشتیاقِ گمشده، معجزه یِ دقیقه هاست

وقتی که قایقِ دلت، بازیچه ی‌ِِ حادثه هاست

یه آرزوی کودکی، یه اعتمادِ بی حساب

جُرأتِ أندازه شدن، رهایی از حبسِ حُباب

برای پروانه شدن، تو پیله های سرنوشت

باید گذشت از غصه ها، از باوَرای پوچ و زشت

ارمغان سیدین

دخمه

عبوس

ای باغ فروردین تنت را دوست میدارم

طرح گل پیراهنت را دوست میدارم

هرچند مهمان دلت پروانه بسیار است

من هم شمیم گردنت را دوست میدارم

جغدی عبوسم، از نگاه مردمان اما

تکرار عمری دیدنت را دوست میدارم

تاریک و روشن، ابر یا مهتاب زیبایی

هر برگ از  رقصیدنت را دوست میدارم

خسته دل

«در اندرون من خسته دل» ندایی نیست

سکوت مطلق بهتم، دگر صدایی نیست

به مرگ مزمن و پایان تلخ، محکومم

که جستجوی محبت، «کم از گدایی نیست»

سراب ممتد دنیای خوب، بیخود بود

در این مصاف نفس گیر، مقتدایی نیست

نه میل ساز و غزل دارم و نه همصحبت

برای پوشش دلتنگی ام، ردایی نیست

بی وفا

ای آنکه بی تو چشم و دلم را قرار نیست

از من سلام‌ و از تو علیک انتظار نیست

از بام نخوتت به دلم سنگ میزنی

از کوچه ات به خیر کسی را گذار نیست

در اعتلای عشق تو جستم خلود را

غافل که جز به فتنه تو را اشتهار نیست

در شقه شقه های روانم، توهمی

دیوانگی مهارت شاقیست، عار نیست

اضطراب مزمن

نگاه تو به چشم من، غزلترین رمزها، در اولین قرار عاشقانه بود

به دوش میکشم غمی، که عشق تو حکایتی نخواندنی، اگرچه شاعرانه بود

زبانه میکشد زبان، دو لب به هم فشرده ام، که شکوه پرده ی سکوت میدرد

چه سود از این ترانه ها، کسی نوای شاعری ملول را، به مفت هم نمیخرد

زبانزدم به بیکسی، پس از تو وجد در دلم، به اضطراب مزمنی حواله شد

و اضطرار گم شدن میان واژه ها چنین، ضماد زخمهای چندساله شد

علاج نیست دوریت، به هر بهانه میروم به کنه خاطرات چون وطن توئی

دلیل اشک‌های من، قسم به خنده های تو، که تک گل شکفته بر کفن تویی

زنده ماندن

قلب آهو، نای بلبل دارم و بال عقاب

هر چه باید داشت دارم در گذار از این سراب

من زنی گستاخ و جان سختم نمیبازم به بخت

در خور من نیست خشکیدن شبیه عکس قاب

کوله ام سنگین و راهم دور، اما میروم

زخمهایم را خودم میشویم از خون با گلاب

حال خوبم را خودم یک روز پیدا میکنم

نامرادی را فقط توفیق میشاید جواب

خواب دیدم

خواب دیدم بهار زیبا بود

عشق تا بیکرانه پیدا بود

قاصدک، بیدمشک و بابونه

سبز و زرد و بنفش دنیا بود

روزها، لحظه های بی تکرار

کهکشان، چلچراغ شبها بود

تاج خار

خسته از بیهودگی ها، مثل یک آونگ

مثل یک دیوانه در زنجیر، گیج و منگ

چشم‌هایم برزخی، روحم فراسویی

مثل سربازی که جان در میبرد از جنگ

دشنه یی در دل، دو بازو از قفا بسته

تاج خاری بر سر و قفلی به پای لنگ

سرنوشتم لعنتی بر لوحی از دوزخ

روزگار بی مروت ننگ بادت، ننگ

مشیت

تقدیر، نفله کرد مرا در بهار عمر

«روز فراق را که نهد در شمار عمر؟»

دلتنگیم شبیه شب قبرخوابی است

سهمم از آسمان و زمین، مور و مار عمر

آن اسب بادپای جوانی رمید و رفت

غلتیده ام به مهلکه، در کارزار عمر

از اشتغال عشق، ندیدم مگر زیان

بازنده زاده اند مرا در قمار عمر

میقات

با یقین چاره کن گمانم را

نغمه ام را به کشف موزون کن

پاک گردان دل و زبانم را

خوابگردی بس است، میخواهم

تواب

شتری تشنه اگر غرقه ی سیلاب شود

و اجل داعیه دار تن و تیناب شود

چه بجز شوخی زشتی ست که شیطان بکند

یل تلماسه اگر مضطر پایاب شود

لب اخبار جهان حاکی از آنست که دهر

میل دارد که زمین یکسره خوناب شود

گذری نیست ز تنهایی ما "تا بر دوست"

سعه ی صدر مگر موجب اعجاب شود

armaghan

شعرها (22)

محتواها (0)