به ریا مدتی چو طاعت کرد

برد سوی عبادت خاصش

دری از عاشقی برو بگشود

نه به شه راه داد و نی به گدای

در عبادت به آشکار و نهفت

همه از ساکنان درگاهش

زد در شیخ و در جوابش گفت:

گر تو آنی من آن نیم، باری

نگشود و بر خودش نگذاشت

متاثر شد از چنان حالت

باز گردید و جای می نگزید

با هزاران هزار انده و درد

جان به دریا غریق و تن به کران

دایما با خود این سخن می گفت:

یا محب مرا، که شد محبوب

رو، ز بیمار خویش دست بشوی

چاره مردن بود بلای مرا

به نگردد، مگر به بوی حبیب

هیچ دارو مرا ندارد سود

که به تریاق دفع شاید کرد

لیکن از شرم گفت نتوانم

به اتابک رسید این گفتار

باز پرسید ازو به خفیه که: چیست؟

زیر دریاست؟ یا به هفت اورنگ؟

راز خود را، چنان که بود، بگفت

بر غم خویش و بی نیازی او

که چه بی التفاتی از وی دید

همه تقریر کرد با محرم

گفت در خدمت اتابک باز

باید این درد را دوا طلبید

به تضرع بخواست از در شیخ

کند از راه خادمیش قبول

قصهٔ راز پس فرو خواندند

اثر عشق او هویدا شد

به رضا گفت آن جماعت را:

لیک او را مراد او بدهید

پیر عقد نکاح او در بست

همدمش ساعتی بیاوردند

چون که در آستان شیخ رسید

بار دادش، کنون که بود حلال

حسن تدبیر و ختم کار نگر

آن صفا کز معاملات نکوست

بر دل خود در مراد گشاد

خاندانش جهان مزین کرد