عاشقان را غذای روح بده

می بده «مای» ما ز ما بستان

تا شود نیستی من هستی

باده ای ده، که جرعه اش جان است

باده ناخورده، مستم از بویت

راحتی بخش می پرستان را

بیخودم کن دمی به بادهٔ ذوق

بادهٔ عشاق ناچشیده و مست

چون ببارد به تشنه ای باران

هم به آب اشتیاقش افزاید

روی پنهان مکن ، چو بنمودی

چون مدامم دهی، پیاپی ده

وین غزل را انیس خود سازم: