آن عزیزان جنت الماوی

لوح خوانان سر نه کرسی

راه داران جادهٔ سفلا

مست حالان جان و دل هشیار

غوطه خواران بحر نورانی

پیش بینان بازپس مانده

وز عقول و نفوس بگذشته

سوخته، چون ز شمع، پروانه

خویشتن را فگنده در آتش

ابجد عشق را ز بر کرده

بر سریر صفا خلیفه شده

تن به جان مانده، جان فدا کرده

دوست نادیده دل بداده ز دست

نمک شوق بر دل افشانده

زهر فرقت چشیده چون یعقوب

صدق «میعاد» باز دانسته

«لیس فی جبتی سوی الله» گوی

فارغ از جنت و گذشته ز نار

لشکر خشم و آز بشکسته

گشته آزاد و هم چنان بنده