خاطر من بخود فتاده دمی

درر از عشق دوست می سفتم

ساعتی لوح دوست می خواندم

هر زمانم نتیجه ای می داد

جمع کرده دل از چهار وز شش

در دماغ خیال سرگردان

کرده در عشق نغمه ها آغاز

کرده حسن عروس فکر نگار

کرده معنی روان، چو آب به جوی

بتکی چند را صور می بست

یک یک از دل معانی مستور

دوست ناگاه حلقه بر در زد

از ره گوش هوش گفت مرا:

میوه از شاخ عمر بار آمد

بیخود از جای خود برون جستم

در جنت به روی من بگشود

ز سهی سرو بس خرامان تر

کافتاب اندر آمد از در من

مست و حیران شدم بدو گفتم:

مرحبا! مرحبا! خوش آمده ای

حوری و از بهشت می آیی

ملکی؟ یا پری؟ بتی؟ یا حور؟

در نیامد به دلبری ز دری

کآفریدت ز روح تام ایزد

آدمی زاده کسی ندید چنین

کرد اشارت که: «السلام علیک»

«و علیک السلام و الاکرام»

موزه بر کند و ساعتی بنشست

این غزل بر ورق نوشته بدید: