باز بینم تو را چنان که تویی

به تو مشغول وز جهان فارغ

التفاتی کنی به مثل منی

رود از حال خویشتن هوشم

دیدنت گرچه شوق افزاید

چشم جادو و خال شوخ تو بس

شیوهٔ تازه می کند آغاز

شوق پیدا غم نهان من است

قدر نبود خود آب حیوان را

که دلم مخزن محبت توست

نه مجالی که بشنوم سخنت

بود احیای جان مسکینم

دیده بر هم نهاده، دل نگران

با خود آورده ایم، آن ز نخست

دیده فارغ بود ز دیدن باز

دیده حیران، که تا کجا بیند؟

سر فدا کرده، ترک جان گویند