شیخ السلام امام غزالی

واله حسن خوبرویان بود

بود چشم صفای آن صادق

که همی شد سوار اندر ری

دلبری دید همچو بدر تمام

کرده از لطف و صنع ربانی

شیخ را چون نظر برو افتاد

از دل و جان درو همی نگرید

شده مردم به شیخ در، نگران

صوفیان جمله منفعل گشتند

لیک پیری، که بود غاشیه دار

تبع صورت از تو لایق نیست

شیخ گفتش: مگوی هیچ سخن

گر نیفتادمی به صورت زار

عاشقانی که مست و مدهوشند

ز اندرون غافل است بیرون بین

حسن صورت چو آلت است تو را

مغز خود ز اندرون پوست ببین

گر تو بی مغز نام دوست بری

هر که از دوست دوست می خواهد

اگرت هست قوت مردان

هست آرام جان من مهرش

دلم از حسن او لقا خواهد

پای دل را به دام او بستم

فارغ است او ز ما و ما جویان