سر او در سر یقین و گمان

حسن او راست آینه عالم

روی آیینه را چه داری تار؟

آهن خویش را به آینه ساز

زنگ از آیینهٔ درون بزدای

همچو آیینه دیده شو همه تن

پشت بر خویش کن، مگر با اوی

مثلی گوش کن بدیع و غریب:

دل عاشق چو جرم مه صافی

ماه را نور بی حساب بود

زین صفت هر که قرب دید بدوست

دیده ای را که روشنی نفزود

نور خورشید در جهان فاش است

آفتابی چنین، که می تابد

دیدهٔ ما، اگرچه بی نور است

ساکن است او، مگر تو بشتابی

من نیارم شدن به پای منی

زانکه هرگز به چشم بینایان

چشم ما را تعلق ازلی است

در فضایی که هست در دو جهان

عرش در جنب قدرتش موری

بر درش عالمان عامل خوی

در ره او بلا و محنت و حلم

فعل و فعال و وجد و ماهیت

دیده را نیز روی آن نور است

گیر کز عشق بایدت کم عقل

ور تو را نور ازین چراغی نیست

کی کنی سر عاشقان را فهم؟

از شواغل دماغ خالی کن

تا کی آخر به بند برهانی؟

بستر الواح این طبایع را