گر چه بیماری ای نسیم سحر

ورچه در خورد نیست خدمت من

به زبانی که بی دلان گویند

خبر از حال من بدان دیده

نغمهٔ ارغنون نالهٔ من

به جناب بزرگ قدوهٔ دین

ور ندانی که: من چه می گویم

اشتیاقم به خدمتش چندانک

شکر احسان او ز من بشنو

سوختم ز آتش جدایی او

آن دم از من نماند جز نفسی

جان شیرینم اوست، می دانی

دل پاکش جنان پر طرب است

ور جوابی دهد تو را کرمش

به من دل شده، اگر بتوان

بوستان دلم فراق بسوخت

اثری از نسیم خاک درش

هر سعادت، که نیست برتر از آن

بهر آن تربیت که دل خواهد

چون عراقی صد هزارت بنده