ای دل، چو در خانهٔ خمار گشادند

در خود منگر، نرگس مخمور بتان بین

از خود بدرآ، در رخ خوبان نظری کن

بنگر که: دو صد مهر به یک ذره نمودند

تا باز گشادند سر زلف ز رخسار

تا مهر گیاهی ز گل تیره برآید

تا لاله رخی در چمن آید به تماشا

از پرتو مل پردهٔ خورشید دریدند

تا کرد نسیم سحر آفاق معطر

مانا که صبا کرد پریشان سر زلفین

در گوش دلم گفت صبا دوش: عراقی

چشم سر اغیار ببستند ز غیرت