عشق، شوری در نهاد ما نهاد

گفتگویی در زبان ما فکند

داستان دلبران آغاز کرد

رمزی از اسرار باده کشف کرد

قصهٔ خوبان به نوعی باز گفت

از خمستان جرعه ای بر خاک ریخت

عقل مجنون در کف لیلی سپرد

دم به دم در هر لباسی رخ نمود

چون نبود او را معین خانه ای

بر مثال خویشتن حرفی نوشت

حسن را بر دیدهٔ خود جلوه داد

هم به چشم خود جمال خود بدید

یک کرشمه کرد با خود، آنچنانک:

کام فرهاد و مراد ما همه

بهر آشوب دل سوداییان

وز پی برک و نوای بلبلان

تا تماشای وصال خود کند

تا کمال علم او ظاهر شود

شور و غوغایی برآمد از جهان

چون در آن غوغا عراقی را بدید