کشید کار ز تنهاییم به شیدایی

ز بس که داد قلم شرح سرنوشت فراق

مرا تو عمر عزیزی و رفته ای ز برم

زبان گشاده، کمر بسته ایم، تا چو قلم

به احتیاط گذر بر سواد دیدهٔ من

نه مرد عشق تو بودم ازین طریق، که عقل

درم گشای، که امید بسته ام در تو

به آفتاب خطاب تو خواستم کردن

سعادت دو جهان است دیدن رویت