ز اشتیاق تو جانم به لب رسید، کجایی؟

نگفتیم که: بیایم، چو جان تو به لب آید؟

منم کنون و یکی جان، بیا که بر تو فشانم

گذشت عمر و ندیدم جمال روی تو روزی

کجا نشان تو جویم؟ که در جهانت نیابم

چه خوش بود که زمانی نظر کنی به دل من؟

مرا ز لطف خود، ای دوست، ناامید مگردان

فتاده ام چو عراقی، همیشه بر در وصلت