97
غزل شمارهٔ ۲۴۸
پیش ازینم خوشترک می داشتی
تا چه کردم؟ کز کفم بگذاشتی
باز بر خاکم چرا می افگنی؟
چون ز خاک افتاده را برداشتی
من هنوز از عشق جانی می کنم
تو مرا خود مرده ای انگاشتی
تا نیابم یک دم از محنت خلاص
صد بلا بر جان من بگماشتی
تا شبیخونی کنی بر جان من
صد علم از عاشقی افراشتی
من ندارم طاقت آزار تو
جنگ بگذار، آشتی کن، آشتی
هان! عراقی، خون گری کامید تو
آن چنان نامد که می پنداشتی