ای دوست الغیاث! که جانم بسوختی

در بوتهٔ بلا تن زارم گداختی

دانم که: سوختی ز غم عشق خود مرا

می سوزیم درون و تو در وی نشسته ای

زاتش چگونه سوزد پروانه؟ دیده ای؟

سود و زیان من، ز جهان، جز دلی نبود

تا کی ز حسرت تو برآرم ز سینه آه؟

بر خاک درگه تو تپیدم بسی ز غم

تا گفتمت که: کام عراقی ز لب بده