مانا دمید بوی گلستان صبح گاه

خوش نغمه ای است نغمهٔ مرغان صبح دم

وقتی خوش است و مرغ دل ار نغمه ای زند

از صد نسیم گلشن فردوس خوشتر است

در خلد هرچه نسیه تو را وعده داده اند

خوش مجلسی است: درد ندیم و دریغ یار

جانا، بخور ساز درین بزم، تا مگر

تا ز آتش فراق دل عاشقی نسوخت

خواهی چو صبح سر ز گریبان برآوری

باشد که قلب ناسرهٔ تو سره شود

دامان صبح گیر، مگر سر برآورد

چون دانه ای، دل تو که چون جوز غم شده است

شب خفته ماند بخت عراقی، از آن سبب